Room 1401, zwemmen in de Aare & Placebo

Toen ik Bern binnenfietste had ik al snel de juiste flat gevonden. Even was  ik door de war door das Mütterzentrum, dat zich op de begane grond bevind, maar toen ik het iets minder opvallende bord met 'Studentenlogierhaus' zag hangen, wist ik dat ik aan het juiste adres was.

"Is dit alles wat je bij je hebt?", vroeg de vrouw bij de balie. "Nee, buiten heb ik nog meer bagage, het zit nog op de fiets. Ik ben met de fiets gekomen". De vrouw keek me taxerend aan. "Je bent te vroeg, de landlord komt pas om twee uur." Een andere vrouw kwam naar me toe lopen. "Dus jij bent helemaal hierheen komen fietsen? Waar kom je dan vandaan?" Vroeg ze in het Duits. "Ik zal je je kamer laten zien, je hebt kamer 1401. Om twee uur kun je terugkomen, dan zal de landlord je rondleiden en het papierwerk in orde maken"

Maar om twee uur was de huisbaas er nog niet. De dames hadden zich vergist, de huisbaas was op vakantie, morgenochtend zou zijn vervanger, Herr Url, mij een rondleiding geven door het complex. De rest van de middag en avond regende het pijpenstelen. Ik ben naar het centrum van Bern gefietst om mezelf te installeren in een Starbucks met een grote Macha Latte en mijn laptopje.

De dagen erna heb ik lekker wat gehangen op de bank, en ben ik veel op en neer gefietst naar de Aldi. Ik kwam in de fietsenkelder een meisje tegen met een lekke band maar geen idee hoe ze die moest plakken, ik was blij dat ik eindelijk mijn reparatieset kon gebruiken. Hanny bleek half Turks en half Iranees te zijn en vond Zwitserland helemaal geweldig. Nergens krijgen PhD studenten namelijk zoveel betaald als in Zwitserland. "In welke kamer zit je?" Vroeg ze. "Room 1401?! You are lucky! That's the room with the view! Die kamers zijn het populairst, iedereen weet dat. Zelf zit ik in kamer 1201. Klop maar op mijn deur als je een keer samen wilt eten!" Over het uitzicht kan ik Hanny geen ongelijk geven, bijna elke dag sta ik opnieuw versteld van het prachtige panorama.

Mijn eerste stageweek is snel voorbij gegaan en voor ik het wist was het weer weekend! Gedurende de week was de temperatuur gestegen tot een tropische 35 graden, en het was opgehouden met regenen. Ideale omstandigheden dus om te zwemmen in de rivier die door de stad loopt, de Aare. Hier heb ik geen foto's van, maar dit filmpje geeft een goede impressie!

Zondag zou ik de week afsluiten op het Gurtenfestival, een vierdaagsfestival dat op zondag afsloot met Placebo. Mijn favoriete band! Dit kon ik natuurlijk niet missen. Jammergenoeg begon de zondag met een plensbui die ervoor zorgde dat ik doorweekt was nog voordat ik op het festivalterrein aankwam.

Kensington was wel aardig en Jake Bug was vet, tijdens zijn optreden brak zelfs de zon even door. The Cat Empire was leuk maar ik miste een dansmaatje. Na dit optreden begaf ik mezelf naar het hoofdpodium met het doel een plekje op de eerste rij te veroveren. Er zou eerst een Zwitserse band optreden: Sportfreunde Stiller. Ik had de menigte de hele dag nog niet zo enthousiast gezien als tijdens deze act en voelde me een beetje misplaatst vooraan tussen alle meezingende fans. Op de eerste rij zag ik een groep meisjes staan die ook duidelijk niet op deze Zwitserse band zaten te wachten. Toen Sportfreunde Stiller klaar was met spelen, voegde ik me bij de groep meisjes op de eerste rij en na twee uur wachten was het zo ver!

Placebo begon met spelen, maar na een paar nummers brak er een onweersbui los waardoor het concert een half uur stopgezet moest worden. Ik vond de eerste helft van het concert al niet zo spetterend, behalve dan in de letterlijke zin van het woord. Er werden voornamelijk nummers van de laatste twee albums gespeeld. Allergic en Every Me and Every You kwamen voorbij, maar zelfs van deze oude nummers ging mijn hart niet sneller kloppen en tijdens Soulmates barstte ik niet in tranen uit zoals het meisje naast me. Natuurlijk was het tof ze weer te zien, maar ik mistte de energie, vooral Brian zag er moe uit.

In de tweede helft werden er voornamelijk oude nummers gespeeld. Maar het was rommelig, en na een half uur spelen maakte Brian een gebaar naar de rest van de band om door te gaan naar de afsluiter, zoals ik van ze gewend ben, was dit weer het covernummer Running up that Hill van Kate Bush. Na het concert stormde ik samen met de rest van de festivalgangers naar de uitgang om me zo snel mogelijk te begeven naar de Gurthenbahn (het treintje dat om het kwartier de berg af en op gaat). 

Eenmaal thuis realiseerde ik me dat waarschijnlijk alle concerten die ik in de toekomst nog van Placebo zou zien, tegen zouden vallen vergeleken met dat ene concert dat Placebo gaf op Lowlands 2006. Ik was 16 en Brian Molko was mijn held. Lowlands opende dat jaar met Placebo en ook al had ik de eerste paar nummers nodig om van de schrik te bekomen (Brian had zijn hoofd had kaalgeschoren!), het festival kon daarna niet meer stuk voor mij.

 Regen in Bern:

Room 1401. The room with the view!

 


























Uitzicht vanaf het balkon:


Mijn ouders kwamen naar Bern om om spullen te brengen (bedankt pap en mam!). Na het Kunstmuseum en de berenkuil te hebben bezocht zijn ze met de caravan verder gereden richting de Alpen.

 

Omhoog met de Gurthenbahn:

Mist op het Gurtenfestival: 

 

 


















Het publiek ging uit zijn dak bij Sportfreunde Stiller:

Noodweer tijdens het optreden van Placebo: