Fietstijd: 6.15h.
Gemiddelde snelheid: 15 km/h
Maximale snelheid: 54.3 km/h
Na koffie te hebben gedronken met een Belgisch echtpaar aan een picknicktafeltje in Vagney, vertrok ik via een prachtig fietspad (la route verte) richting Zwitserland. Vandaag zou zwaar worden, ik moest de Vogezen door. De Belg van het picknicktafeltje had gister de Col d'Oderen (875 m) gefietst, en dat was erg pittig. Mijn route ging over dezelfde bergpas, en al die bepakking zou het niet makkelijk maken, merkte hij op. "Hoeveel wogen mijn fiets en bagage eigenlijk?" Vroeg hij. Ik wist het niet... Samen tussen de 25 en de 30 kg? "Die wielen," zei de Belg, "dat zijn geen wielen voor een toerfiets, ze zijn niet verstevigd. Ook heb je je bagage niet goed verdeeld, al het gewicht rust op het achterste wiel. Waarom heb je geen voortassen gebruikt?"
De klim viel uiteindelijk heel erg mee, het was een lange maar niet zo'n steile klim. De afdaling vond ik vervelender dan de klim zelf; de weg was nat en een keer vloog ik bijna uit de bocht omdat ik te laat begon met remmen.
In Thann kwam ik een paar Amerikanen tegen die erg geïnteresseerd waren in mij en mijn fiets, ze bleken uit New York te komen en waren met een groep van 30 man op tiendaagse fietsvakantie. Het groepje dat ik tegen kwam, had geen zin om te fietsen vandaag na de regen van afgelopen dagen.
Net voorbij Thann kwam ik de eerste Ooienvaars tegen niet wetende dat ik deze komende twee dagen nog veel vaker zou zien. De Ooienvaar is het symbool van de Elzas. De Elzas is een Franse streek die ten Oosten van de Vogezen ligt, nog verder in het Oosten vormt het Reindal de grens tussen Frankrijk en Duitsland. Behalve de grote zwartwitte vogels waren er meer opvallende veranderingen, er werd opeens Elzassisch (een soort Duits) gesproken, dorpen hadden namen als Wolfersdorf, Ballersdorf of Retzwiller, en er stonden vakwerkhuizen in allerlei kleuren (huizen met een houten balkstructuur).
Toen ik in de Elzas fietste op weg naar een camping, stopte er een auto. Waar ga je heen? Werd in het Frans gevraagd. "Je cherche un camping" (een veel gebruikte uitspraak van de afgelopen dagen). "Oh, wil je in mijn huis slapen? Ik hoefde niet te twijfelen. "Oui!"Oui! C'est trés bien! Ce ne pas un problem?". Nee, het was geen probleem. Dus mijn fiets ging in de kofferbak en we reden zo'n 10 km terug over dezelfde route die ik gefietst was. Maar dat kon me niets schelen, vanavond zou ik in een echt bed slapen. Zo belande ik thuis bij Mireille en Lionel.
Nog nooit ben ik zo blij geweest met de Franse woordenschat die ik op heb gedaan tijdens de lessen op de middelbare school. Want Engels werd er niet gesproken. Ook niet (of nauwelijks) door de twee zonen en schoondochter van Mireille en Lionel. Tijdens het eten vertelde ik wat ik in Bern ging doen, dat ik één zusje heb, en dat mijn vader en moeder het goed vonden dat ik alleen op pad was gegaan en dat "mon cherie" in Engeland was voor zijn stage. Al snel werd me duidelijk dat ik niet de eerste reiziger was die bij Mireille en Lionel verbleef. Lionel vertelde over een meisje dat met haar rugzak langs het dorp liep op weg naar Zuid Frankrijk, Lionel had haar opgepikt, en ze was een week gebleven bij hun thuis. "Ze leek wel een beetje op jou", hij liet een foto zien. "Ja, en ze had kleren vol gaten toen ze hier aan kwam" Voegde Mireille toe. "We hebben haar spullen gewassen en nieuwe kleren gegeven. Na een week is ze op de fiets van Lionel is ze verder gegaan richting Zuid-Frankrijk." Trots liet Lionel een schilderijtje zien wat het meisje voor Mireille en Lionel had gemaakt. "Ze kon ook heel lekker koken, haar vader kwam uit Turkije en haar moeder uit Duitsland". "Hoeveel dagen blijf jij?" Vroeg Mireille. "Ehm... Un jour". "Et deux nuits?". "Non", schudde ik mijn hoofd, "matin, partir avec velo".
Na een douche genomen te hebben werd ik aan tafel gezet, ik kreeg koffie en chocolade en er werd een kaart van de streek tevoorschijn gehaald. Mijn routeboekje werd vergeleken met de kaart. "Morgen, nemen we je fiets mee in de aanhangwagen en zet ik je eruit bij Dannemarie, vanaf daar is het heel makkelijk, de eerste 40 kilometer volg je gewoon het fietspad. Daarna moet je zelf de weg zoeken" Maakte Lionel me duidelijk.
Lionel bleek een talent te hebben voor het vertellen, en uitbeelden, van verhalen. Een dove zou geen moeite hebben gehad met het volgen van de verhalen. Hij vertelde me over andere reizigers die ze hadden opgepikt, en daarna over de avonturen, 'petit aventures', die hij had beleefd toen hij op fietsvakantie naar zuid-Spanje was samen met zijn broertje. Hij was 18 en zijn broertje nog maar 16. Ze sliepen in een tentje in weilanden en aten fruit van de bomen, onderweg gebeurden er allerlei rare en grappige dingen. Hoe harder ik moest lachen, hoe overdrevener zijn gebaren werden.
Toen alle verhalen waren verteld, ging ik naar de kamer die Lionel me eerder al had laten zien, het duurde niet lang voordat ik sliep en droomde over de Ooienvaars in de Elzas.
La route verte:
De Col d'Oderen
Thann:
Ooienvaars in de Elzas
Toen ik schuilde voor een onweersbui kwam deze jongen naar me toe. Hij sprak alleen maar Frans, dus de communicatie liep wat stroef, maar ik wist met behulp van het route boekje duidelijk te maken dat ik vanuit Tilburg was vertrokken op de fiets en naar Bern ging. "Wacht hier" zei hij, terwijl hij gebaren maakte. Hij kwam terug met zijn motor, daaruit haalde hij zijn smartphone en liet hij foto's zien van zijn ligfiets waardoor hij door Frankrijk was gefietst. Hij wilde graag een foto van mij en mijn routeboekje maken, dat leek hem ook wel wat om zo'n lange route op zijn ligfiets te doen. Ik merkte op dat ik zijn motor trés bonne vond. Ik mocht wel even achter op zijn motor hoor, hij klapte de voetsteuntjes al uit. Even twijfelde ik, maar toen heb ik het aanbod toch maar afgeslagen.
Vakwerkhuizen in Elzas:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten