Samenfietsen naar Venetië

Toen ik in maanden terug, volgens mij in januari, Tisja vertelde over mijn idee om in de zomer van Bern naar Venetië te fietsen was ze meteen enthousiast. "Het lijkt me leuk om mee te gaan! Tenminste, als je niet liever alleen gaat...". Ik dacht terug aan mijn samenfietservaringen vorige zomer toen ik van Tilburg naar Bern fietste. Met Evert uit Amsterdam was het best gezellig die ene dag dat we samen van Diest naar Huy zijn gefietst. Maar met Kenny...Ik moet er niet aan denken om langer dan een halve dag met een Kenny samen te fietsen. 

Ik twijfel er niet aan dat het een fantastische tocht wordt met Tisja samen. Ik heb nog nooit samen met Tisja gefietst, maar we zijn een paar jaar geleden wel een keer samen naar het Sziget festival geweest, telt dat ook? Toen ik de laatste avond op het festival een kopstoot kreeg veranderde mijn rechter oogkas in een paarse tennisbal en heeft Tisja haar favoriete band gemist om mij van ziekenhuis naar ziekenhuis te brengen. Bij de EHBO op het festivalterrein kreeg ik een ijszak voor mijn oog, een infuus in mijn arm en een nekbrace om. Omdat ze dachten ze dat mijn oogkas mogelijk verbrijzeld was, werd ik in een ambulance naar het ziekenhuis gebracht voor een CT scan. Op dat moment was ik blij dat Tisja nog voor het EHBO tentje zat te wachten, ook al had ik haar gezegd dat ze maar moest gaan en ik naar haar toe zou komen als ik daar klaar was. Tisja is toen van naar de andere kant van het terrein gerend om mijn paspoort en verzekeringspasje uit de tent te halen voordat de ambulance er zou zijn. De arts in het ziekenhuis had goed en slecht nieuws, het goede nieuws was dat mijn oogkas niet verbrijzeld was, het slechte nieuws was dat er mogelijk een 'alien object' in mijn oogkas terecht gekomen was tijdens de kopstoot. Hij hield de scan omhoog waarop inderdaad een klein wit stipje in de holte van de bobbel te zien was. Die akelige nekbrace en het infuus mochten af, en we moesten met de taxi naar een ander ziekenhuis om  mijn oogfunctie te laten testen en een echo te laten maken van de tennisbal op mijn oog. De dokters in het andere ziekenhuis hadden ook geen idee wat het 'iets' was dat in mijn oogkas zat maar mijn oogfunctie leek normaal. Het was inmiddels al vijf uur snachts en eindelijk konden we het ziekenhuis verlaten. Toen ik de ruimte binnenliep waar Tisja zat te wachten, trok ik een ernstig gezicht en vertelde ik dat ik geopereerd moest worden, de trein terug naar Nederland de volgende dag konden we wel vergeten. Tisja keek me geschrokken aan terwijl ik zelf erg hard begon te lachen om mijn eigen grap, een gewoonte die ik heb overgenomen van mijn vader. Als ik met Tisja ga fietsen ben ik er in ieder geval van verzekerd dat er goed voor me gezorgd wordt wanneer ik van mijn fiets zou vallen en een been breek, ook wordt mijn gevoel voor humor, of mijn geen-gevoel-voor-humor zoals sommigen het noemen, waarschijnlijk getolereerd.

De afgelopen dagen heb ik mijn fiets opgeknapt en over minder dan twee weken is het zover. We stappen dan op de nachttrein richting Basel. Vanaf Basel fietsen we naar Bern waar we twee of drie nachtjes blijven om om vrienden te bezoeken en de stad te zien, daarna fietsen we door naar Italië. De fietsroute brengt ons door prachtige steden zoals Como, Bergamo, Verona en ten slotte Venetië. De laatste week zullen we samen met Laura doorbrengen in Noordoost Italië in de buurt van Triëste waar Laura vandaan komt. Alles bij elkaar zullen we ongeveer dezelfde afstand afleggen als ik vorige zomer heb afgelegd naar Bern (dit was uiteindelijk 950km). Vorig jaar fietste ik in tien dagen naar Bern, maar dit keer zal het daggemiddelde iets lager liggen, we hebben namelijk meer dan drie weken voordat onze trein teruggaat vanuit Venetië.